We kennen de rosé-uitvoering al met Etna-bewoner de nerello mascalese. Hier hebben we te maken met nero d'avola, ook zo'n zuiderling maar minder plaatsgebonden. In ieder geval geen doetje. Weliswaar frêle van kleur maar niet in het glas. Niet nadrukkelijk stoer maar wel lenig, kruidig en aangenaam droog. Prettig sappig rood fruit, snufje peper in de nazorg en van vreemde zoeten vrij.