Ze kunnen fijn wijnmaken, de Umbrische familie Di Filippo, maar de technische doopceel schudden ze wat los uit de pols. Qua wit geven de Di Filippo’s trebbiano en grechetto op als druiven van dienst, zonder zich te vermoeien met zulke pietluttigheden als percentages, of welk lid van de wijdvertakte familie trebbiano. 

Allemaal snel vergeten en vergeven zodra je hun wijn proeft. Heerlijk wit, fris als sauvignon, doch niet zo opdringerig assertief, bloesemgeurig als grüner veltliner, maar kittiger. Landwijn voor een idyllische herberg, een Fellinikroegjes vol pittoresk geboefte aan de toog, of Marcello Mastroianni en familie gezeten aan lange tafels in de bloeiende boomgaard. Wat maal je dan om details, bij zulke gelukzaligheid? 

Ten tijde van de 2021-oogst schoven we aan. En nu de 2022 er is blijven we nog even zitten. Sterker nog, we bestellen nog een fles. Hebben ze geen magnums?