Trebbiano
De trebbiano wordt wel Italië’s onvermijdelijke druif genoemd. De hele Laars zit er dan ook vol mee. Van beneden naar boven, overal is trebbiano. Dan weer als solist, dan weer als ingrediënt. In verdicchio, orvieto, lugana, frascati en soave. Trebbiano, trebbiano, trebbiano. Nu is er welbeschouwd ook eigenlijk geen sprake van één druif, het is meer een familie. Maar dan wel een heel machtige. Die zo rond éénderde van de totale Italiaanse witte wijnproductie opeist. Met vertakkingen in meer dan tachtig Italiaanse DOC’s. En natuurlijk–associaties met de maffia dienen zich aan- nimmer acterend onder dezelfde naam.
Zo hanteert de druif aliassen als trebbiano gialo, trebbiano Romagnolo, trebbiano di Soave, trebbiano di Lugana en trebbiano della Fiamma. En één familielid heeft het zelfs zover geschopt dat het grote rood van Toscane, de chianti, decennia lang niet gemaakt mocht worden zonder inbreng van trebbiano Toscano. Het klinkt als een prachtige conduitestaat voor een onvermijdelijke druif. Toch kan de wijn waar hij zijn diensten aan verleent in de meeste gevallen maar beter worden vermeden.
Saaiheid is een belangrijke karaktertrek van trebbiano. Zuren de vulling van zijn DNA. Een neutrale smaak zijn claim to fame. Geen wonder dat de druif in het zuidwesten van Frankrijk – waar deze zich als ugni blanc uitgeeft – het vaak helemaal niet tot wijn schopt maar direct richting de armagnacketels wordt gedirigeerd. Zijn er uitzonderingen? Maar natuurlijk. Dan tref je een prachtige, energieke bianco. Flirtend met peren, rinse goudrenet, de milde bitters van witlof, de zuren van rabarber. Een verrukkelijke wijn is dat dan, sappig en gevuld.
Witte druif, her en der ter wereld te vinden, maar vooral in FRANKRIJK en ITALIË, waar er zoveel van staat dat het waarschijnlijk de druivensoort is die de meeste wijn ter wereld levert. Dat-ie zonder moeite 150 hl/he kan leveren helpt daar ook bij. Ook berucht onder z’n Franse naam, ugni blanc. In Bordeaux zeggen ze muscadet aigre, zure muscadet. Au, dat is zuur! En saai. Zo saai! Dat zure van de trebbiano, of beter gezegd de trebbiano’s, want er zijn er nogal wat, zie ook BOMBINO BIANCO, daar kun je nog wel wat aan verhelpen, maar hoeveel wijnkunst- en vliegwerk je er ook op loslaat, trebbiano geeft saaie wijn. Vandaar dat er zoveel trebbiano in de distilleerketels verdwijnt. Onder de naam ugni blanc is trebbiano zelfs de basis van cognac. Maar dat je er mooi vuurwater van kunt stoken, wil nog niet zeggen dat de wijn drinkbaar is. Integendeel: juist om van die dunne, zure wijn nog iets te maken, was distilleren zo’n prachtoplossing. Trebbiano, een voorbeeld van menselijke inventiviteit en drankzucht.
Het pure van Chili
‘Het is een kas zonder dak’. ‘Het is een paradijs voor wijnmakers…’. Zomaar een paar superlatieven waarmee een van de belangrijkste wijnlanden ter wereld wordt aangeduid. Die laats....
Rianne Ogink: Hoe ik mijn baan inruilde voor een wijnkelder
Ik maak wijn! Een gek idee eigenlijk. De dagen in de wijnmakerij vliegen voorbij en door alle drukte realiseer ik het me niet altijd, maar ik maak gewoon wijn. Natuurlijk ben ik op....