Al de 'gewone' geproefd. Zo ook de classico. Thans de riserva-versie. 

Twee jaar gerijpt, waarvan tenminste drie maanden op fles. Evenals de classico een uil op het etiket, deze met flink wat vlieguren. Heeft 'm flink wat gespierdheid, body en een behoorlijk soortelijk gewicht meegegeven. Bovendien: uil = nachtdier. Zodoende ook een rosso met flink wat donkere partijen. In de schaduw gerijpte bramen, duistere kersen, de zwarte pitjes van vanille, zwarte truffel, zwarte olijf, de zoete bitterheid van laurierdrop en flink wat aanhangende tannines.

Uil komt weer terug op zijn plek en toont zijn prooi. Geen veldmuis, geen rat en ook geen vogel. Een haas valt ons ten deel. Als ie even een beetje inschikt, eten we mee en schenken er een glas bij. Niet voor hem. Misschien moet ie zo nog vliegen.